I had the time of my life

Er staan twee pinguïns op een ijsberg. Zegt de ene tegen de ander: ei, mag ik je van de berg duwen? Waarop de andere pinguïn zegt: Neen.

Ha ha ha die gekke pinguïns toch...

Neen zelfs deze steengoede mop kan mijn humeur niet beter maken. Het is zover! Dez tijd staat stil! Wat ik hoopte nooite mee te maken, maak ik nu mee. Ik mis het werk... De immer grappende Jo, de immer laatkomende Christine, de immer lachende Heidi, de immer voetbalkennende Tim, de immer goedgeluimde Ignace, de immer signaalkaartende Gretel, de immer stoïcijns kalme Robert, de immer knippende Gudrun, de immer observerende Dina, de immer fototrekkende Leen, de immer binnenstromende Jan en de immer aangename Jean-Marie!

Deze week dus jammer genoeg geen plaats gore verhalen vanuit het Stadhuis, maar enkel plaats voor afscheid. Waarschijnlijk zal ik binnenkort een nieuwe blog starten met de titel: http://degoorsteverhalenvanuithetstadhuisenoverhetpersoneeldooreenanoniemestagiair.blogspot.com/
Maar dat is nog lang niet zeker...

De allerlaatste takenlijst: raadscommissies online zetten, de meeuwenfoon bemannen, evenementenkalender op de site up to date houden, persknipsels, een cv vertalen en een laatste artikel voor De Grote Klok schrijven.

It ain't over till the fat lady sings...

Payback is a b****

Er zijn twee kiekens graan te pikken. Zegt het ene kieken tegen het ander: "TOK?"
Vraagt het ander kieken: "Are you tokking to me?"

Ha ha ha die gekke kiekens toch...

De onthulling van het masterplan heeft nare gevolgen gekregen. In al mijn enthousiasme bij het onthullen vergat ik dat er nog twee weken stage volgden. Twee weken, waar de beschuldigden hun wraakgevoelens kunnen uitwerken op die arme klikspaan van een stagiair...

Hun zwaarste daad was mijn promotie tot "meeuw-o-foonman" (aka "dn klutser"). Sinds donderdag komen de oproepen van de "meeuwennestspotters" bij mij terecht. Het was meteen coup de feu! De mensen mogen van 09.00-12.00 uur bellen naar de "schudlijn" en op 09.01 uur was het prijs! De eerste beller en meteen zat ik met een ei! Het eerste, maar meteen ook het laatste telefoontje van de dag. (Iedereen dacht dat het nummer gewoon nog niet bekend was, maar in feite legde ik gewoon de hoorn van de haak... )

De weektaken: De minisoka afwerken (joepie, geen nachtmerries meer), een websitelinkconcept uitwerken, jubilea invoeren, verder werken aan de baltazaarcampage , de meeuwofoon bemannen en onderzoek voeren aan de balie.

Wie wraak zoekt, maakt best twee graven klaar...

Busted!!

Er vliegen twee eenden in de lucht. Zegt de ene tegen de ander: "Pas op!! Een muur!!!"
Zegt de ander: "KWAK!"

Ha ha ha die gekke eenden toch...

Deze week kwam de aap uit de mouw! Niet Jan met de minisoka, niet Heidi met de perslijst, maar Jo met zijn "werkjes" zijn de schrik geworden van elke stagiair op de Dienst Communicatie. Zijn masterplan om af en toe eens hulp te vragen werpt zijn vruchten af! De gewillige stagiairs tuimelen er altijd met open ogen in. MAAR ik heb u door meneer! Het masterplan is gebroken...

Jean-Marie, die onder één hoedje speelt met Jo, had gezien dat ik het masterplan doorhad en stuurde Leen en mezelf naar buiten om bewonersbrieven te posten. ZOGEZEGD! We moesten waarschijnlijk buiten omdat de grond onder hun voeten wat te heet werd. De showdown komt er nog...

Tenslotte de takenlijst: Er werd verder gewerkt aan de Baltazaar-campage, de minisoka, de rampencommunicatie en de klachtenbehandeling. Daarnaast kwam het "werkje" van Jo waarbij overtypen de boodschap werd en hielp ik mee aan de powerpoint voor de wijkraad. Leen en ik mochten ook bewonersbrieven gaan posten en de balie bemannen terwijl de anderen op "vorming" waren.

Pinanti IS pinanti...

Manhood!

Er liggen twee pizza's in de oven. Zegt de ene pizza tegen de ander: "Miljaarde, das ier warm!"
Zegt de andere pizza: "Waaaaaaaahhh, e sprekende pizza!"

Hahahaha, die gekke pizza's toch...

Een leuk begin is altijd tof. Dat merkte ik deze week ook. Een nieuwe week, een nieuwe stap in het minisokaproces, een nieuwe stap naar perfectie en een nieuwe stap naar volwassenheid. 2/3 van de minisoka staat reeds online en ik voel me steeds meer en meer een echte man worden. De minisoka maakt van de kleinste jongens, echte mannen!

Ondertussen zijn Leen en ik gepromoveerd tot interim klachtenbehandelaars. Omdat de vaste klachtenbehandelaarster met vakantie is, smijten de stagiairs zich op het werk (zoals een goeie lijfwacht die zich voor kogel zou smijten) en deinzen voor niets terug om HET doel te bereiken: het tevreden maken van ontevreden Oostendenaars!

Een opsomming: Ik mocht onschuldige hand spelen om de winnaars van de fotowedstrijd aan te duiden en mocht ze meteen ook een briefje schrijven, de minisoka online zetten, klachten doorverwijzen naar bevoegde diensten en ze afsluiten, de piekmomenten aan de balie onderzoeken, jubilea ingeven, een folder herwerken, de Balthazaarcampagne verder voorbereiden, krantenknipsels, info opzoeken over rampencommunicatie en tenslotte Heidi een gelukkige verjaardag wensen door deel te nemen aan het "verjaardagmoment".

Geluk is pas zichtbaar als het voorbij is...

De persoester

Amok in het stadhuis! Na de 'uitwerpselenplaag' van vorige week werd het stadhuis opnieuw opgeschrikt. Een man die een nieuw paspoort nodig had werd tot 2x toe terug wandelen gestuurd. Reden? Zijn foto's waren niet goed. De man in kwestie gooide de deur toe, smeet een verwijt naar de ambtenaar en begon luidkeels te telefoneren. Jammer genoeg voor die man bevond hij zich in het stadhuis en wie zit daar ook? El policia! Een leuk zicht ontstond: 3 politiemannen, stoïcijns kalm, omringden 1, niet stoïcijns kalme, man. Gelukkig verliep alles zonder bloedvergieten, ging de man luid vloekend opnieuw in de fotocabine en daarna naar de ambtenaar (samen met een agent) om zo (nog steeds) vloekend het stadhuis te verlaten. Tja, moet je maar de instructies op het scherm van de fotocabine beter lezen...


Een ander memorabel moment was de pershappening van Toerisme Oostende. Tim, Leen en ikzelf waren present om de Dienst Communicatie te vertegenwoordigen. Een gezellige boel daar in het Kursaal met een hapje en een drankje EN ook de plaats waar mijn oestermaagdelijkheid teniet ging. Onder impuls van Tim en Leen nam ik een oester in de hand, rook ik er aan, pakte ik mijn vork en reeg de oester er op. De oester kwam langzaamaan dichter bij mijn mond en ik ging er voor, pardoef in mijn mond... Lekker!


Een sfeerbeeldje vanop de pershappening:














Voor de rest werkte ik deze week verder aan de minisoka, verwijderde ik enkele 'zwevende' verenigingen, waren er weer enkele kranten te knippen, ging ik mee naar een fotoshoot waar we ondertussen ook een hondje redden, werkte ik wat verder aan de Balthazaarcampagne tegen hondenpoep, kregen we ontbijt op het werk, hielp ik bij het opzetten van de stand voor de nieuwe inwoners en zat ik aan de balie...



Conclusie: Pershappeningen zijn cool...

Dat staat als een (mijl)paal boven de zee...

Een golf van terreur raasde deze week doorheen het stadhuis. Tot twee maal toe werd er op een daar-niet-voor-gemaakte plaats "iets" achtergelaten door tot op heden onbekende daders. Deze jammerlijke gebeurtenis zorgde voor de nodige hilariteit op onze dienst, maar werd met net iets minder enthousiasme onthaald bij de kuisploeg. Het leven van een stagiair kan hard zijn, maar dat van de kuisploeg nog harder...

Voorts bereikte ik deze week een serieuze mijlpaal. De perslijst is, op twee mensen na, terug up-to-date! Deze opdracht had werkelijk alles: spankracht, humoristische taferelen, maar jammer genoeg ook pijnlijke momenten (zoals die keer toen ik iemand opbelde en vroeg "Is uw man thuis?" "Neen" antwoordde de vrouw "Kunt u me anders zeggen of uw man nog steeds onze contactpersoon is waarbij we terecht kunnen met nieuws uit Oostende?" *stilte* "Hallo?, mevrouw" "Ja euhm, mijn man is vorig jaar overleden.") *crap!*

Bon, met deze pijnlijke gebeurtenis sluiten we het hoofdstuk "vertellement" af en gaan we over tot de opsomming van de door mij uitgevoerde taken: De perslijst updaten, er komt een mobiele dienst burgerzaken en ik moest daarvoor een naam zoeken, de doelgroepen bepalen en de communicatie (er wordt nog aan gewerkt), door de afwezigheid van Heidi kreeg ik deze week opnieuw Het Laatste Nieuws in handen (joepie!!), was er een samenkomst ivm De Grote Klok, zwierde ik nog enkele minisoka's op de website, stelde ik een lijst op met evenementen die in aanmerking komen om er een campagne te voeren tegen hondenpoep (en misschien tegen mensen die het op verkeerde plaatsen doen!) en herwerkte ik enkele artikels die in De Grote Klok zullen verschijnen...

Perslijst?? Ik kwam, ik zag, ik overwon!

Mentale littekens en gratis pizza!

Een korte week vraagt om een korte blogpost! Het "jobke" van Jan, putte me mentaal en fysiek zodanig uit dat er niet veel zinnigs zal uit komen. Het "jobke" zelf kan ik onmogelijk beschrijven. Het doet me teveel pijn om er over te vertellen, dit omdat ik er al dagelijks mee geconfronteerd word. Het zal een litteken worden dat nooit zal verdwijnen...

Maar na dit treurige nieuws is het tijd voor de beschrijving van alweer een leuke ervaring. Maandagavond werd ik naar een praatcafé gezonden waar het onderwerp de brochure student@oostende was. Studenten konden vrij hun mening geven over de brochure en konden vertellen wat zij graag zouden veranderen om van Oostende een leukere studentenstad te maken. Ik stond er bij, keek er naar en noteerde. Achteraf werd de verrassing compleet: GRATIS PIZZA als dank voor de bereidwillige medewerking! OK, YOUR WELCOME!!

Bon, dan nog een opsomming van uitgevoerde taken. MAAR het was niet omdat het een korte week was dat er daarom minder gewerkt werd! Neen meneer, stadsmensen zijn werkmensen! Getuige het volgende takenlijstje: (nog steeds) de perslijst updaten, naar het praatcafé gaan, vragen voorbereiden samen met mijn collega-stagiair Leen voor Theater Aan Zee (met Gabriel Rios!), een antwoord op een brief formuleren in het Engels (joepie, nog eens de 6 jaar aan taalopleiding gebruikt), het "jobke" en last but not least (om Doris een handje te helpen) stempels op omslagen zetten (want zelfs dat was ook eens leuk)!

Het gevaar loert om de hoek, net als de minisoka...

Bang afwachten!

Ik voel mij niet goed, heb zweethanden, zie het niet meer zitten, heb waanvoorstellingen, sta te trillen op mijn benen en mijn inspiratie is zoek! Reden? "Wim, ik heb een leuke jobke voor je, waar je enige tijd mee zoet zal zijn." Quote: Jan Dewulf. 'Tuuuutuutuuuu' (stelt spannend muziekje voor).
Ik vraag me af of ik me ziek zal melden volgende week, zal ik zeggen dat ik mijn twee armen verloor toen ik mijn biefstuk aan het snijden was, zeg ik dat een olifant mijn schoenen op at waardoor ik niet meer buiten kan OF recht ik mijn rug, hef mijn hoofd hoog, adem diep in, pep mezelf mentaal op, stap op hem af en... loop ik keihard weg. Ik ben er nog niet uit.

Gelukkig heb ik deze week veel goeie momenten meegemaakt die me zonder twijfel een uurtje of twee er bovenop zullen helpen. Mijn andere taak 'waarmee ik enige tijd zoet zal zijn', de perslijst updaten, is goed aan het vlotten. Daarnaast ging ik deze week mee naar een vorming over Banjul, de hoofdstad van Gambia waarmee Oostende een stedenband heeft (Ik dacht even dat ik Jan-Willem ergens zag lopen, maar het bleek een andere vuilniszak te zijn).

Deze week heb ik dan ook nog eens aan de balie gezeten, stelde ik samen met Leen enkele vraagjes op om aan de nieuwe inwoners te stellen (wat we uiteindelijk ook deden), werkte ik de aan mij opgedragen artikels voor in De Grote Klok af en zocht ik welke bekende buitenlanders allemaal al eens in Oostende logeerden of er zelfs woonden (tips zijn altijd welkom).

Te veel doen is minder vermoeiend dan te weinig doen...

My way, my life!

Vanaf de zondagavond keek ik al uit naar de werkdag. Er waren de maandagochtend namelijk terug opnames voor trefpunt en deze keer ging het een avontuur van jewelste worden, we gingen de riolen bezoeken... Hopend op ongeziene drek, slijm, ratten, molepeople en natuurlijk The Turtles daalden we af in de riool. MAN, wat een anticlimax. De riool schitterde bijna als een parel! Zo proper was het. Zeg nu nog eens dat de mannen vant stad niet kunnen werken... Waarschijnlijk zijn er nu mensen die denken "Bwa de Wim is ier weer aant overdrijven, hij zat zeker in een tunnel ofzo en niet in de riolen". HA ik geef jullie niet-gelovers lik op stuk met volgende foto:


Diezelfde dag mocht ik nog mee met Jo naar de persconferentie voor het ontbijt van de Burgemeester. Toevallig was daar een goeie vriend van mij wiens bedrijf, Snoepcenter Lingier (even wat free publicity geven), het ontbijt zal sponseren. Op de receptie achteraf hadden we plotseling veel te vertellen... Vreemd toch hoe een receptie gesprekken doet uitlopen.

Maar niet denken dat ik nooit achter mijn bureau heb gezeten hé. De dinsdag was bijvoorbeeld een leuke OOR-kondedag. Ik maakte kennis met het echte en harde werkleven. Op het moment dat de OOR-konde volledig afgewerkt was krijg ik een mailtje om te zeggen dat er toch nog één artikeltje bij zou moeten. DARN! Geen probleem, ik ben professioneel genoeg om dit te aanvaarden en zo werd woensdag ook nog een beetje OOR-kondedag.

De donderdag mocht ik naar een nog andere persconferentie gaan, maar dan helemaal alleen. OH-OW... Gelukkig ging het om een persconferentie over de opening van een kunsttentoonstelling en ben ik, zoals jullie allemaal weten, een supersupersuper grote fan van kunst en weet ik er massaal veel over...
De donderdagavond werd tot nog toe mijn zwartste avond. Enorme maagpijnen lieten me niet toe mijn job naar behoren uit te voeren en ik mocht naar huis. Waarschijnlijk was die maagpijn een gevolg van al de stress die de OOR-konde met zich meebracht...

Tenslotte nog eens een korte opsomming van de uitgevoerde taken deze week: Opnames TrefpuntTV bijwonen, artikels voor De Grote Klok schrijven, naar persconferenties gaan, OOR-konde afwerken, de perslijst verder updaten, wat informatie over vanalle en nog wat opzoeken en niet te vergeten ziek vallen.

Het leven van een stagiair is soms echt hard...

Erkenning...

Eindelijk, ERKENNING!!!!!! Woehoew! Mijn blogtalenten zijn niet onopgemerkt voorbijgegaan! Van her en der komen blogmanagers met contracten om mij voor hen te winnen. Mijn telefoon staat roodgloeiend, mijn mailbox zit vol, postmeeuwen (want we zitten nog altijd in Oostende) scheten mijn hele huis vol,... Allemaal tevergeefs, want mijn blogtalent gaat naar de stad Oostende (anders blijft Jan mijn mailbox bombarderen met foto's) . Vanaf heden zijn mijn avonturen dus ook te volgen op http://blog.oostende.be/

Het bewijs van erkenning kwam er toen ik persoonlijk de burgemeester mocht ontmoeten (zogezegd onder de vorm van een "onthaal voor nieuwe inwoners", yeah right alsof we dit zouden doen).

Jammer genoeg was het niet allemaal peis en vree deze week. Er kwam de beschuldiging dat iemand het document van de signaalkaarten liet openstaan waardoor de anderen niet konden verder "signaalkaarteren". Zou het de stagiair zijn? Zag ik Gretl denken (wss wachtende op de vergelding voor de rebellie van haar dochter tegen de hesperolletjes), maar nee hoor de stagiair was aan andere belangrijke taken bezig. Consternatie alom toen bleek dat een andere medewerkster het document liet openstaan, HA HA zelfs professionelen handelen soms als stagiairs...

Tenslotte nog een woordje uitleg over mijn uitgevoerde taken om de lectoren een beetje te plezieren. Het werd alweer week vol verschillende taakjes, waarbij één taak er toch bovenuitstak qua werk-inspanning: De perslijst updaten... Hierdoor kom in weliswaar in contact met verschillende hoge piefen van media, zoals bv. Nico Blontrock (die duidelijk genoot van mijn mooie telefoonstem). Tussen het bellen en mailen naar journalisten door geef ik mij volledig om jeugdverenigingen op de verenigingensite te zwieren, maak ik in publisher de OOR-konde (een boekje voor leerkrachten), knip ik nog steeds berichten over Oostende, verwerk EN klasseer ik signaalkaarten, woon ik een vergadering bij over de onderwerpen voor in de volgende Grote Klok, schrijf ik een klein artikeltje over de werken op de Torhoutsesteenweg en tekende ik present op het "gelukwens-moment" voor Betty en Claudia.

and that's the way the cookie crumbles...

Magic number three

Een nieuwe week vol avonturen is opnieuw achter de rug en man, van een verrassende week gesproken!

De maandag begon nochtans als een doordeweekse maandag en de dinsdag begon als een doordeweekse dinsdag, maar de woensdag was dan weer geen doordeweekse woensdag net als de donderdag die niet wou onderdoen voor de ondoordeweekse woensdag zodat ook de donderdag resulteerde in een niet doordeweekse donderdag. Snappie?

Maandag en dinsdag waren Grote-Klok-artikel-schrijf-dagen waarbij wat opzoekwerk kwam kijken. Maar het waren ook de donkere dagen dat mijn 'meter' Heidi ziekjes thuis bleef. Een gelukje bij een ongelukje zo bleek toen ik maandagmorgen 'Het Laatste Nieuws' in zijn puurste en zuiverste vorm op de kast zag liggen, kneep mijn keel dicht en traanden mijn ogen terwijl ze als zonnetjes straalden! Ik stormde meteen als een niet-volleerd jager naar de kast en smeet me op het summum der kranten... My precious!

Woensdag was dan de grote 'TrefpuntTV-opname-dag' die in het teken stond van erfgoed.
Een ochtendje met 9 kinderen naar 3 verschillende 'erfgoedplaatsen' gaan, even buiten zijn en nog iets opsteken over erfgoed? Hell yeah! Één iemand was wel minder tevreden met mijn aanwezigheid. De reden hiervoor zal waarschijnlijk zijn omdat ik haar dochter liet rebelleren tegen haar moeder's hesperolletjes. Bij deze mijn excuses Gretel!

En om de week af te sluiten was er de leukste, de vetste, de coolste, de superzwienewildstemegategekke activiteit der activiteiten. Het absolute hoogtepunt van de week! Maar daar gaan we niet over uitweiden. Big brother is watching us...

Tenslotte wil ik nog mijn verdriet uitten en zeggen dat KV Oostende, de trots van Oostende en heel Vlaanderen, mogelijk zal degraderen naar derde klasse. En dit ondanks mijn hevige supportersgedrag woensdagavond...

Een groot verlies voor Oostende, een groter verlies voor de mensheid en het grootste verlies voor club Brugge tegen Genk...

Mister Speedy!

Wat een start van de tweede werkweek, een dagje congé! Niet dat ik het nodig had om te recuperen hoor, neen meneer ik was fit!

En dat bewees ik deze week. Mijn lieve casegenoten zullen tevreden zijn en eens goed lachen als ik zeg dat ik wat mocht verder werken aan de case. Nu het was niet echt verder werken aan de case, want die was al perfect afgewerkt door ons, maar resultaten zijn er natuurlijk om bekend te maken. "Schrijf eens een A4'tje met de belangrijkste resultaten voor elke wijk en maak er meteen ook een powerpointvoorstelling van om op de wijkraad te tonen."

Piece of cake natuurlijk. Door het maandenlange gezwoeg en gewerk wist ik gelukkig alle resultaten nog steeds tot in de kleinste details uit mijn hoofd. Dit werkje was er normaal één van een lange adem en voor in de 'dode momenten' aan te werken, maar dankzij mijn fingerspitzegefühl voor Oostendse cases bleek dit werk niet zwaar genoeg om Mister Speedy lang bezig te houden! Ik zal mijn enthousiasme voor de case wat moeten drukken...

Naast wat casen maakte ik ook mijn grote 'balie-debuut'. Een nieuwe wereld ging open en nieuwe gevoelens borrelden op... Een warm gevoel door de mensen te helpen en van de verwarming die veel te hoog staat (denk toch eens aan Kyoto mensen...), een nog warmer gevoel door de mooie verschijningen die het stadhuis bezoeken en het warmste gevoel toen ik hoorde dat ik gratis tickets kreeg om KV Oostende te gaan bekijken!


Naast deze twee mooi beschreven werkjes waren er natuurlijk nog andere jobkes waarvoor mijn hulp ingeroepen werd: het beoordelen van potentiële nieuwe logo's, krantenknipsels, persberichten schrijven, antwoorden op signaalkaarten en deelnemen aan de verjaardagsdrink van Ignace en Robert!

Arbeit macht Spaß...

De overgang!

Uitgaan, feesten, uitslapen en af en toe eens naar de les gaan. Dit was tot voor kort de dagelijkse routine.

Nu is het echter menens en zet ik (net als vele andere) een verdere stap in het groeiproces naar volwassenheid, door vanaf nu als stagiair door het leven te gaan (weliswaar maar tot 12 juni). Niet zomaar een stagiair, maar een stagiair van de communicatiedienst van Oostende. Welkom in het professionele leven Wimpie!

Het was bang afwachten hoe de eerste werkdag zou verlopen, want je weet nooit op voorhand welke reacties je zal krijgen van je collega's in spe. Gelukkig ben ik daar (bijna) kind aan huis dankzij de case, dus bleek mijn kop niet onbekend te zijn. Een toch wel geslaagde entree die voor mij bijna teniet gedaan werd toen ik hoorde dat Jan, de webmaster, zijn bureau moest afstaan aan mij. Schuldgevoelens smolten als sneeuw voor de zon wanneer ik zijn nieuwe, private en immense bureau zag. Hij had meteen ook een opdracht voor me in petto. Op de website van Oostende staat namelijk een evenementenkalender die dagelijks moet ge-update worden en na een introductie over hoe alles werkt ging ik aan de slag om mijn eerste taak naar behoren uit te voeren. Maar van taken één voor één af te werken bleek geen sprake. Algauw mocht ik kranten lezen en alles over Oostende er uit knippen, me bezig houden met de persmap in orde te maken en pdf's van raadcommissies online zetten. Dat kan tellen voor een eerste dag...

Gedurende de rest van de week begin je je wat meer op je gemak te voelen en blijkt dat je eigenlijk toch zonder veel moeite vroeg(er) opstaat. Ook de opdrachten blijven boeiend en naast de reeds vermelde komen er steeds nieuwe bij. Een persberichtje schrijven, een informatiestand opzetten, een bezoekje brengen aan Betty van de drukkerij, bewonersbrieven schrijven, infrastructuurcommunicatie onder de loep nemen, informatie opvragen bij andere diensten, de proefdruk van de Grote Klok inspecteren tot zelfs archiefdozen plooien om een collega te plezieren!

Inderdaad, ik ben een werkkameleon... Zalig toch!

Welkom

Welkom op "bloggen aant zeetje".

Starring:

• Wim D. als De stagair
• Jean-Marie T. als De mentor
• Karen DG. als De begeleidster
• Jan-Willem L. als diegene-die-er-niet-in-voorkomt