I had the time of my life

Er staan twee pinguïns op een ijsberg. Zegt de ene tegen de ander: ei, mag ik je van de berg duwen? Waarop de andere pinguïn zegt: Neen.

Ha ha ha die gekke pinguïns toch...

Neen zelfs deze steengoede mop kan mijn humeur niet beter maken. Het is zover! Dez tijd staat stil! Wat ik hoopte nooite mee te maken, maak ik nu mee. Ik mis het werk... De immer grappende Jo, de immer laatkomende Christine, de immer lachende Heidi, de immer voetbalkennende Tim, de immer goedgeluimde Ignace, de immer signaalkaartende Gretel, de immer stoïcijns kalme Robert, de immer knippende Gudrun, de immer observerende Dina, de immer fototrekkende Leen, de immer binnenstromende Jan en de immer aangename Jean-Marie!

Deze week dus jammer genoeg geen plaats gore verhalen vanuit het Stadhuis, maar enkel plaats voor afscheid. Waarschijnlijk zal ik binnenkort een nieuwe blog starten met de titel: http://degoorsteverhalenvanuithetstadhuisenoverhetpersoneeldooreenanoniemestagiair.blogspot.com/
Maar dat is nog lang niet zeker...

De allerlaatste takenlijst: raadscommissies online zetten, de meeuwenfoon bemannen, evenementenkalender op de site up to date houden, persknipsels, een cv vertalen en een laatste artikel voor De Grote Klok schrijven.

It ain't over till the fat lady sings...

Payback is a b****

Er zijn twee kiekens graan te pikken. Zegt het ene kieken tegen het ander: "TOK?"
Vraagt het ander kieken: "Are you tokking to me?"

Ha ha ha die gekke kiekens toch...

De onthulling van het masterplan heeft nare gevolgen gekregen. In al mijn enthousiasme bij het onthullen vergat ik dat er nog twee weken stage volgden. Twee weken, waar de beschuldigden hun wraakgevoelens kunnen uitwerken op die arme klikspaan van een stagiair...

Hun zwaarste daad was mijn promotie tot "meeuw-o-foonman" (aka "dn klutser"). Sinds donderdag komen de oproepen van de "meeuwennestspotters" bij mij terecht. Het was meteen coup de feu! De mensen mogen van 09.00-12.00 uur bellen naar de "schudlijn" en op 09.01 uur was het prijs! De eerste beller en meteen zat ik met een ei! Het eerste, maar meteen ook het laatste telefoontje van de dag. (Iedereen dacht dat het nummer gewoon nog niet bekend was, maar in feite legde ik gewoon de hoorn van de haak... )

De weektaken: De minisoka afwerken (joepie, geen nachtmerries meer), een websitelinkconcept uitwerken, jubilea invoeren, verder werken aan de baltazaarcampage , de meeuwofoon bemannen en onderzoek voeren aan de balie.

Wie wraak zoekt, maakt best twee graven klaar...

Busted!!

Er vliegen twee eenden in de lucht. Zegt de ene tegen de ander: "Pas op!! Een muur!!!"
Zegt de ander: "KWAK!"

Ha ha ha die gekke eenden toch...

Deze week kwam de aap uit de mouw! Niet Jan met de minisoka, niet Heidi met de perslijst, maar Jo met zijn "werkjes" zijn de schrik geworden van elke stagiair op de Dienst Communicatie. Zijn masterplan om af en toe eens hulp te vragen werpt zijn vruchten af! De gewillige stagiairs tuimelen er altijd met open ogen in. MAAR ik heb u door meneer! Het masterplan is gebroken...

Jean-Marie, die onder één hoedje speelt met Jo, had gezien dat ik het masterplan doorhad en stuurde Leen en mezelf naar buiten om bewonersbrieven te posten. ZOGEZEGD! We moesten waarschijnlijk buiten omdat de grond onder hun voeten wat te heet werd. De showdown komt er nog...

Tenslotte de takenlijst: Er werd verder gewerkt aan de Baltazaar-campage, de minisoka, de rampencommunicatie en de klachtenbehandeling. Daarnaast kwam het "werkje" van Jo waarbij overtypen de boodschap werd en hielp ik mee aan de powerpoint voor de wijkraad. Leen en ik mochten ook bewonersbrieven gaan posten en de balie bemannen terwijl de anderen op "vorming" waren.

Pinanti IS pinanti...

Manhood!

Er liggen twee pizza's in de oven. Zegt de ene pizza tegen de ander: "Miljaarde, das ier warm!"
Zegt de andere pizza: "Waaaaaaaahhh, e sprekende pizza!"

Hahahaha, die gekke pizza's toch...

Een leuk begin is altijd tof. Dat merkte ik deze week ook. Een nieuwe week, een nieuwe stap in het minisokaproces, een nieuwe stap naar perfectie en een nieuwe stap naar volwassenheid. 2/3 van de minisoka staat reeds online en ik voel me steeds meer en meer een echte man worden. De minisoka maakt van de kleinste jongens, echte mannen!

Ondertussen zijn Leen en ik gepromoveerd tot interim klachtenbehandelaars. Omdat de vaste klachtenbehandelaarster met vakantie is, smijten de stagiairs zich op het werk (zoals een goeie lijfwacht die zich voor kogel zou smijten) en deinzen voor niets terug om HET doel te bereiken: het tevreden maken van ontevreden Oostendenaars!

Een opsomming: Ik mocht onschuldige hand spelen om de winnaars van de fotowedstrijd aan te duiden en mocht ze meteen ook een briefje schrijven, de minisoka online zetten, klachten doorverwijzen naar bevoegde diensten en ze afsluiten, de piekmomenten aan de balie onderzoeken, jubilea ingeven, een folder herwerken, de Balthazaarcampagne verder voorbereiden, krantenknipsels, info opzoeken over rampencommunicatie en tenslotte Heidi een gelukkige verjaardag wensen door deel te nemen aan het "verjaardagmoment".

Geluk is pas zichtbaar als het voorbij is...

De persoester

Amok in het stadhuis! Na de 'uitwerpselenplaag' van vorige week werd het stadhuis opnieuw opgeschrikt. Een man die een nieuw paspoort nodig had werd tot 2x toe terug wandelen gestuurd. Reden? Zijn foto's waren niet goed. De man in kwestie gooide de deur toe, smeet een verwijt naar de ambtenaar en begon luidkeels te telefoneren. Jammer genoeg voor die man bevond hij zich in het stadhuis en wie zit daar ook? El policia! Een leuk zicht ontstond: 3 politiemannen, stoïcijns kalm, omringden 1, niet stoïcijns kalme, man. Gelukkig verliep alles zonder bloedvergieten, ging de man luid vloekend opnieuw in de fotocabine en daarna naar de ambtenaar (samen met een agent) om zo (nog steeds) vloekend het stadhuis te verlaten. Tja, moet je maar de instructies op het scherm van de fotocabine beter lezen...


Een ander memorabel moment was de pershappening van Toerisme Oostende. Tim, Leen en ikzelf waren present om de Dienst Communicatie te vertegenwoordigen. Een gezellige boel daar in het Kursaal met een hapje en een drankje EN ook de plaats waar mijn oestermaagdelijkheid teniet ging. Onder impuls van Tim en Leen nam ik een oester in de hand, rook ik er aan, pakte ik mijn vork en reeg de oester er op. De oester kwam langzaamaan dichter bij mijn mond en ik ging er voor, pardoef in mijn mond... Lekker!


Een sfeerbeeldje vanop de pershappening:














Voor de rest werkte ik deze week verder aan de minisoka, verwijderde ik enkele 'zwevende' verenigingen, waren er weer enkele kranten te knippen, ging ik mee naar een fotoshoot waar we ondertussen ook een hondje redden, werkte ik wat verder aan de Balthazaarcampagne tegen hondenpoep, kregen we ontbijt op het werk, hielp ik bij het opzetten van de stand voor de nieuwe inwoners en zat ik aan de balie...



Conclusie: Pershappeningen zijn cool...

Dat staat als een (mijl)paal boven de zee...

Een golf van terreur raasde deze week doorheen het stadhuis. Tot twee maal toe werd er op een daar-niet-voor-gemaakte plaats "iets" achtergelaten door tot op heden onbekende daders. Deze jammerlijke gebeurtenis zorgde voor de nodige hilariteit op onze dienst, maar werd met net iets minder enthousiasme onthaald bij de kuisploeg. Het leven van een stagiair kan hard zijn, maar dat van de kuisploeg nog harder...

Voorts bereikte ik deze week een serieuze mijlpaal. De perslijst is, op twee mensen na, terug up-to-date! Deze opdracht had werkelijk alles: spankracht, humoristische taferelen, maar jammer genoeg ook pijnlijke momenten (zoals die keer toen ik iemand opbelde en vroeg "Is uw man thuis?" "Neen" antwoordde de vrouw "Kunt u me anders zeggen of uw man nog steeds onze contactpersoon is waarbij we terecht kunnen met nieuws uit Oostende?" *stilte* "Hallo?, mevrouw" "Ja euhm, mijn man is vorig jaar overleden.") *crap!*

Bon, met deze pijnlijke gebeurtenis sluiten we het hoofdstuk "vertellement" af en gaan we over tot de opsomming van de door mij uitgevoerde taken: De perslijst updaten, er komt een mobiele dienst burgerzaken en ik moest daarvoor een naam zoeken, de doelgroepen bepalen en de communicatie (er wordt nog aan gewerkt), door de afwezigheid van Heidi kreeg ik deze week opnieuw Het Laatste Nieuws in handen (joepie!!), was er een samenkomst ivm De Grote Klok, zwierde ik nog enkele minisoka's op de website, stelde ik een lijst op met evenementen die in aanmerking komen om er een campagne te voeren tegen hondenpoep (en misschien tegen mensen die het op verkeerde plaatsen doen!) en herwerkte ik enkele artikels die in De Grote Klok zullen verschijnen...

Perslijst?? Ik kwam, ik zag, ik overwon!

Mentale littekens en gratis pizza!

Een korte week vraagt om een korte blogpost! Het "jobke" van Jan, putte me mentaal en fysiek zodanig uit dat er niet veel zinnigs zal uit komen. Het "jobke" zelf kan ik onmogelijk beschrijven. Het doet me teveel pijn om er over te vertellen, dit omdat ik er al dagelijks mee geconfronteerd word. Het zal een litteken worden dat nooit zal verdwijnen...

Maar na dit treurige nieuws is het tijd voor de beschrijving van alweer een leuke ervaring. Maandagavond werd ik naar een praatcafé gezonden waar het onderwerp de brochure student@oostende was. Studenten konden vrij hun mening geven over de brochure en konden vertellen wat zij graag zouden veranderen om van Oostende een leukere studentenstad te maken. Ik stond er bij, keek er naar en noteerde. Achteraf werd de verrassing compleet: GRATIS PIZZA als dank voor de bereidwillige medewerking! OK, YOUR WELCOME!!

Bon, dan nog een opsomming van uitgevoerde taken. MAAR het was niet omdat het een korte week was dat er daarom minder gewerkt werd! Neen meneer, stadsmensen zijn werkmensen! Getuige het volgende takenlijstje: (nog steeds) de perslijst updaten, naar het praatcafé gaan, vragen voorbereiden samen met mijn collega-stagiair Leen voor Theater Aan Zee (met Gabriel Rios!), een antwoord op een brief formuleren in het Engels (joepie, nog eens de 6 jaar aan taalopleiding gebruikt), het "jobke" en last but not least (om Doris een handje te helpen) stempels op omslagen zetten (want zelfs dat was ook eens leuk)!

Het gevaar loert om de hoek, net als de minisoka...