De overgang!

Uitgaan, feesten, uitslapen en af en toe eens naar de les gaan. Dit was tot voor kort de dagelijkse routine.

Nu is het echter menens en zet ik (net als vele andere) een verdere stap in het groeiproces naar volwassenheid, door vanaf nu als stagiair door het leven te gaan (weliswaar maar tot 12 juni). Niet zomaar een stagiair, maar een stagiair van de communicatiedienst van Oostende. Welkom in het professionele leven Wimpie!

Het was bang afwachten hoe de eerste werkdag zou verlopen, want je weet nooit op voorhand welke reacties je zal krijgen van je collega's in spe. Gelukkig ben ik daar (bijna) kind aan huis dankzij de case, dus bleek mijn kop niet onbekend te zijn. Een toch wel geslaagde entree die voor mij bijna teniet gedaan werd toen ik hoorde dat Jan, de webmaster, zijn bureau moest afstaan aan mij. Schuldgevoelens smolten als sneeuw voor de zon wanneer ik zijn nieuwe, private en immense bureau zag. Hij had meteen ook een opdracht voor me in petto. Op de website van Oostende staat namelijk een evenementenkalender die dagelijks moet ge-update worden en na een introductie over hoe alles werkt ging ik aan de slag om mijn eerste taak naar behoren uit te voeren. Maar van taken één voor één af te werken bleek geen sprake. Algauw mocht ik kranten lezen en alles over Oostende er uit knippen, me bezig houden met de persmap in orde te maken en pdf's van raadcommissies online zetten. Dat kan tellen voor een eerste dag...

Gedurende de rest van de week begin je je wat meer op je gemak te voelen en blijkt dat je eigenlijk toch zonder veel moeite vroeg(er) opstaat. Ook de opdrachten blijven boeiend en naast de reeds vermelde komen er steeds nieuwe bij. Een persberichtje schrijven, een informatiestand opzetten, een bezoekje brengen aan Betty van de drukkerij, bewonersbrieven schrijven, infrastructuurcommunicatie onder de loep nemen, informatie opvragen bij andere diensten, de proefdruk van de Grote Klok inspecteren tot zelfs archiefdozen plooien om een collega te plezieren!

Inderdaad, ik ben een werkkameleon... Zalig toch!